Önyargı

Eğer insanlar dış görünüşlerine göre yargılanabiliyorsa enstrümanlar da  yargılanabilir bence. Bir sanatçı eline keman almışsa daha müziği duymadan hüzünlenirim. Akordeonsa ele alınan fıkraya dinlemeye hazır insan gibi neşelenmeye hazır ritmi beklerim. Çelloysa ağır abi konuşacaktır. Piyano, elit bir beyefendinin kibar bir ikramıdır. Darbukatör varsa göbek atacak birileri de vardır muhakkak. Blok flüt ufak bir çocuk olabilir ancak. Davul ve tokmak, bıyıklı Osmanlı beyefendisi. Eğer beklediğimden faklı çıkıyorsa notalar, neşelenecek yerde hüzünleniyorsam, gülecek yerde kızıyorsam eğer gözlerimi kapatır, bir de öyle dinlerim.

Sonsuz Boşluk

Gözlerim kapalı uyandım bu gece

Yağmur yastığımı ıslatmış yine

Tüm dünyamı temizlemekten tıkanmış

Nefes alamaz olmuş burun deliklerim

Göğsüme bir tır park etmiş yine

Yükünü boşaltıp gitmiş öbür geceye

Geceler arası yaşam durmuş
Geçmişle geleceğin bağı kopmuş

Hiç bir fark yok rüyalarla geceler arasında
Karanlık mı yoksa ben mi uyuyorum
Kaybettiğim insanlar konuştuklarım
Herkes fısıldıyor bir mezarlık sessizliğinde

Toprak kokusu doluyor burnuma
Soğuk bir pişmanlık var havada
Ahşaptan hoşlanmıyorum hiç
Uykum yok henüz

Ve Aya Bak

Uzaktan izliyorum seni
Varlığımı hissettirmeden
Kafanı kaldırdığında gördüğün ay gibi
Kendimi gizlemeden ama dikkat de çekmeden
Hep yanında ama çok uzaktan

Nefesimi hissedemezsen üzülme
Ellerimi tutamazsan üzülme
Sarılamazsan öpemezsen boynumdan
Çekemezsen kokumu içine
Kaldır başını ve aya bak

Savaşın Meyveleri

Yağmur yağıyordu yıkamak istercesine

Etrafa saçılan kanlı kollar, açık yaralardan akan kanları

Ve akarak toprağın çamura çalan kahverengisinden

Kırmızıya boyuyordu berrak gölü

Susamış ağaçlar nefes almak istercesine

İçine çektiğinde bir yudum suyu gölden

Gelen sadece masumların kanıydı

Ve aç savaşzedeler bir lokma ekmeklerini bile kıtlayarak yiyen

Hiç fark etmiyorlardı kanla beslenen meyvelerin acı tadını

Daha acıydı çünkü savaşın tadı

Hücrelerine sinen savaş meyvelerinden

Şiir Gibi Aşk

Elime geçen tüm şiirleri yutuyorum
Aç bir köpek gibi çiğnemeden
Güzel çirkin önemli değil
Doymalıyım, inat şiirsizliğe

Yazmaya çalışıyorum beceriksizce
Olmuyor okuduklarıma benzemiyor
Öyle güzel anlatıyor ki şair
Aşık olmak istiyorum yazabilmek için

Köprüaltı

           Bir masam yoktu, bir sandalyem de yoktu. Bir kırtasiyede satılan hiçbir şeye de sahip değildim, her ders öğretmenimden ödünç aldığım kalem ve tüm yaz çalışarak alabildiğim tek ciltlik defterim sayılmazsa. Bir tek öğrenme isteğim vardı benim ve öğretmen konuşmak için ağzını her açtığında sonuna kadar açılan gözlerim.

          Öğretmenim çok zor şartlarda okuduğunu anlatırdı bize. Daha çok çalışmamızı istediği için anlatırdı bunu ama bana anlatmasına gerek yoktu çünkü ben görürdüm onun ne kadar zor şartlardan geldiğini. Anlattığına göre onun okula gitmeye zamanı bile olmazmış. Evin tek erkeği olarak çalışması gerekirmiş. Okuldan ne öğrendiyse küçük kız kardeşinin defterlerinden öğrenmiş. Gece işten geldikten sonra bir yandan defteri okurken bir yandan da anlattırırmış kardeşine, böylece kardeşinin anlamadığı yerleri de o, ona anlatabilirmiş. Okul yüzü görmeden öğretmen olmuş sonunda. Öğretmen dediysem öyle aklınıza sınıfta oturan, geçmişini unutmuş bir adam gelmesin. Gündüz tüm gün okulda dersler anlatıp öğrencilerin sorunlarıyla tek tek ilgilen, elinden geldiğince onlara maddi manevi destek olan ve en önemlisi de hepsine inanan bir adam benim öğretmenim. Okul çıkışı bisikletine biner. Tüm şehri geçer, gerçekten uzun mesafelerden bahsediyorum, ve benim okuluma gelir. Ben ve benim gibilerin. Şehrin en uzak köşesinde eski kullanılmayan bir köprüaltı burası. Buradan yıllar yıllar önce nehir geçermiş ama artık kurumuş. Yağmur yağdığında ki buralara çok sık yağar, su almayan tek yer burası.  Burada okula dair tek şey belki de duvarın siyaha boyanmış kare bölgeleri. Öğretmenim ve diğer öğrencilerin öğretmeni bu siyah kare bölgelere beyaz tebeşirle yazar, orayı tahta gibi kullanırlar. Tahta gibi derken öğretmenimin söylediğine göre okulda bunlar tahtadan oluyormuş. Evet, belki biz zor şartlarda okuduk, okuyoruz ama öğretmenimin hakkını vermek lazım o hâlâ zor şartlarda ders anlatıyor. Bunu severek yapıyor, yapmak zorunda değil. Hayır, hiç değil. Okuldan aldığı parayla kendine araba bile alabilirdi ama o bize kütüphane açacağına söz verdi. Açacağını da biliyorum.

Bu okulda her yaştan insan var hatta benden 50 yaş büyük biri bile benimle aynı sınıfta. Sınıfa katılmak için tek bir şart var: öğrenme isteğiniz. Zaten onu da öğretmen ya da başka birisi sınamıyor; yağan yağmur sınıyor, esen ve iliklere işleyen rüzgâr sınıyor, oturduğunuzda batan taşlar, çömeldiğinizde uyuşan ayaklarınız sınıyor, yerden yediğiniz soğuk, yazarken iki büklüm olmaktan tutulan sırtınız sınıyor öğrenme istediğinizi. Peki, ben neden mi bu kadar öğrenmek istiyorum? Öğretmen olup benim gibi kimsesiz kimselere, öğrenmek isteyenlere ne biliyorsam öğretebilmek için.

Kartpostal Hayat

            Yemyeşil bir çimenlik, dalgalı bir deniz ve kapkaranlık bir gece bir aradaydı onlar el ele yürürken. Çimler sırılsıklamdı ve bastıkça nefis çimen kokusu yükselip yosun kokusuyla kısa bir süre savaşıp kayboluyordu. Sonra rüzgar gelip yosun kokusunu da alıp uzaklaşıyordu kısa bir süreliğine, sessizliği bırakarak ardında. Yerde meşaleler yanıyordu belirsiz aralıklarla yerleştirilmiş olan. Ortalığı turuncuya boyayan ve manzarayı bir kartpostala çeviren de buydu sanırım. Üstü çıplaktı çocuğun, kızsa etek giymişti. Hadi yüzelim, dedi kız. Çocuk aniden durdu, bakışlarını gökyüzüne kaldırarak düşündü. Neden korkuyorsun?, dedi kız. Neden kaçıyorsun? Cesaret, dedi çocuk, cahillere göre bir şeymiş, artık biliyorum...

Aşk Sana Çok Yakışıyor

         Elindeki sigaradan bir nefes aldı. Derin bir nefes. Kız yutkundu, canı istiyordu. Yeni bıraktığımı biliyorsun, dedi. Sinirlenmişti karşısında keyifle ve utanmadan sigara içmesine. Kızmıştı kendine de, tiksinerek, bıkarak bıraktım zorla bırakmadım ki neden canım istiyor? İçerse pişman olacağını da biliyordu. Ama böyle bir bağımlılıktı bu her bağımlılık gibi. Alerji yapacağını bile bile acı yemek gibiydi. Beynin bilse de gerçeği kalbin istiyordu. Bunun bir çözümü yok. Sigarayı tamamen bırakamayacağını da biliyordu içmeyi sevemeyeceğini de. Aslında sana yakışıyor biliyor musun?, dedi. Anlamadım?, dedi çocuk. Konunun üstünden baya geçmiş çocuk sigarasını söndüreli baya olmuştu. Aşk, dedi kız. Aşk sana çok yakışıyor.

Kemanımın Teli

            Kemanımın tellerinde geziniyorum, parmaklarım birbirini kovalıyor. Piyanodaki parmaklarsa beni kovalıyor. Hayatımda yaşadığım tek heyecan bu. Başıma gelen ilk kovalamaca. Düzmece bir hayatın içerisinde desteksiz yapıların arasından geçiyorum. Kimsenin hiçbir şeye sahip çıkmadığı küçük bir dünya. Dev bir ayakkabıya çarpıyorum. Kafamı kaldırıyorum ta tepeye kadar, görmeye çalışıyorum. Dev bir çocuğun küçük kırmızı ayakkabıları bunlar aslında. Küçücük kalıyorum onun yanında, onun cesareti ve bu hayata duruşu karşısında. Ben kaçarken notalardan o elinde bir fa anahtarı ile direniyor. Kafasını öne eğmiş, sabırla zamanını bekliyor. Kazanacağına inanıyor en azından. Kaçmanın saçmalık olduğunu fark ediyorum. Savaşmaya değerdi en azından. Kendimi fark ettirmeye çalışıyorum. Şarkımı daha coşkulu çalışıyorum. Daha bir aşkla. Kız beni fark ediyor. Bana bakmak için kafasını eğdiği sırada üzerime bir gözyaşı düşüyor. Gözyaşı benim kadar. İçerisinde boğulacak gibi oluyorum. Birkaç damla daha düşünce akıntıya kapılıp kaymaya başlıyorum. Kemanım akıntıda kayboluyor ve şarkım susuyor ama küçük kız gitmeme izin vermiyor. Beni alıp mavi önlüğünün üst cebine koyuyor, dümdüz ve upuzun saçlarıyla cebinin üstünü kapatıyor. Kurulanmaya çalışırken iyice gömülüyorum derin cebe. Savaşımı unutuyorum, silahım da yok zaten. Yorgun düşmüşüm iyice, uyku bastırıyor. Günlerdir uyuyamıyorum bari şimdi iyi uyusam.