Hiçbir Şey Olmadı

Kan değil ki o ağzından akanlar az önce yediği dondurma olmalı

O silahlar gerçek değil ki askercilik oynuyor olmalılar

Yerdekiler de ölü değil ki güneşleniyorlar sadece

Çocuklar ip atlıyor aslında, top oynuyorlar

 Dondurma yiyorlar güle oynaya

Ve damlatıyorlar üstlerine belki anneleri kızıyor sadece

Kirlettiler diye beyaz giysilerini

Kimse kırmadı ağzını bu güzel kız çocuğunun...

Sümbüller

            Kalabalığın vermiş olduğu gerginlikle kaşlarımı çatmıştım. Üstelik kötü bir koku da hâkimdi otobüse. Herkesin ayakta olmaktan ya da sıkışıklıktan hoşnutsuz ifadeleri etrafımı sarmıştı. Benim de umutsuzluğa kapıldığımdan haberim yoktu, O’nu görene kadar. Adeta karanlık kalabalıkta bir ışık gibi parlıyordu. Yüzü, insanların gözlerine bakışı ve gülümseyişi… Telefonla konuşmuyordu ya da arkadaşı yoktu yanında. Tek başına gülücük saçıyordu işte, mutluydu. Bir anda neşeyle ve huzurla dolduğumu hissettim.
             Bana yaşama sevinci aşılayan bu yabancıyla dayanılmaz bir tanışma isteği duyuyordum, neşesinden biraz daha sebeplenebilmek için. Keşke onun gibi olabilseydim diye hayıflandım. Bir yandan da merak ediyordum, O’nu bu kadar mutlu kılan şey nedir diye. Derken çok dikkatli baktığım dikkatini çekmiş olacak ki gülümseyerek başıyla selam verdi. Önce donakaldım. Ardından tereddütle ben de “Selam,” dedim. Titrek bir ses çıkmıştı ağzımdan, yanıma yaklaştı “Siz de mi okula gidiyorsunuz?” dedi. “Evet,” dedim, “maalesef“. “Neden maalesef?” diye sordu.
- Bu sabah trafiğinde ve kalabalıkta bulunmak zorunda olmaktan hoşlanmıyorum, dedim.
Neşeyle kahkaha attı, otobüsteki gergin bakışlara aldırmadan:
- Keşke şu an benim hissettiklerimi hissedebilseniz, dedi. Dün hapisten çıktım ve şu an değil kalabalıkta, trafikte gitmek, herkesi sırtımda taşıyarak gidiyor olsam bile benim için büyük bir keyif.
Çok şaşırmıştım. Eli yüzü düzgün öğrenci görünümlü bir çocuktu. 
        Şaşırdığımı fark edip açıklamaya girişti:
- Bundan yaklaşık iki ay önce derse girmek üzere fakülte binasına doğru ilerliyordum. Binanın önünde kalabalık bir grup vardı. Miting yapıyorlar, bir şeyleri protesto ediyorlardı. Oralı bile olmamıştım. Siyasetten hoşlanmam. Fakülteye girmek için aralarından ilerlemeye çalışırken suratıma patlayan ilk flaşla fotoğrafçıların da orada olduklarını anladım. Ertesi gün okula gittiğimde herkes bana bakıyor gibi gelmişti. Bu tarz şeyleri önemsemem, bunu da önemsememiştim; ta ki kantinci gazetede çıkan boy boy fotoğraflarımı gösterene kadar. Göğüs hizamdan yukarısı görünüyordu, yüzümde kararlı bir ifade vardı. Başta beğendim fotoğrafı, “Fiyakalı olmuş” dedim. Tüm çıktığım gazetelerden birer tane aldım. Derken dikkatimi çeken manşetle tadım kaçtı. Hükümet aleyhine atılan sloganlar sanki benim ağzımdan çıkmış gibi büyük harflerle fotoğrafımın üst kısmına yazılmıştı.
        Durdu. Etrafına bakındı. Okula yaklaşmıştık, kısa tutması gerektiğini hissederek anlatışını hızlandırdı:
- Canım sıkılmıştı tabi. Ama unuttum. Zaten sınavlarım vardı bir hafta sonra. Tam bir hafta sonra… Çarşamba günü gecelerce uyumadan çalıştığım, anlamak uğruna derbeder olduğum Fizikokimya sınavına giderken kapıda duran askerleri göremeyecek kadar dalgındım. Kollarıma girdiklerinde şaka yapan arkadaşlarım sandım. Kafamı kaldırdığımda yüzümde bulunan gülümseme, asker üniformalarını gördüğüm anda yere düştü sanki. Tutukladılar. Anlattım, dinlemediler. Fotoğraflar boydan olsaydı elimdeki kitapları görürdünüz, dedim. Güldüler… Her neyse, 42 gündür işlemediğim bir suçtan ötürü gözaltında tutuluyorum. Şimdi suçsuz yere bir buçuk aydır dört duvar arasına tıkılı kalan biri olarak burada kalabalıkta okula gittiğim için mutlu olmamalı mıyım sence?
Donup kalmıştım. Tebessümle başını eğerek selam verdi ve sessizce otobüsten indi.
Aslında başından beri otobüste kimsenin olmadığını fark ettim. Yolda ne akıcıymış öyle. Derse girerken güneş açmış, çiçekler çıkmıştı.
Mis gibi kokuyordu dün burada olmayan sümbüller...